24 Kasım’da Bir Tebessüm Yeter mi?

24 Kasım Öğretmenler Günü… Çiçekler, kutlamalar, sosyal medya mesajları. Herkes “başöğretmen” Atatürk’ü hatırlıyor, “öğretmenlerimizin değerini bilelim” diyor. Peki ya ertesi gün? O gün o güzel sözlerin, renkli paylaşımların yerini hangi gerçekler alıyor?

Bugün Türkiye’de öğretmen olmak, sadece bilgi aktarmak değil, aynı zamanda geçim derdiyle boğuşmak, güvencesiz çalışmak, atanmayı yıllarca beklemek demek.

Atanamayan Öğretmenler: Sayı Değil, Hayat

Şu anda 500 bini aşkın öğretmen atama bekliyor. Kimisi 30’lu yaşlarını geride bırakmış, KPSS’ye defalarca girmiş. Yıllarını bu ülkenin çocuklarına adamak için harcamış ama sistem dışına itilmiş. Devletin öğretmen açığı varken, genç öğretmen adaylarının işsiz kalması adil mi?

Atananlar İçin de Hayat Kolay mı?

Hayır. Atanan öğretmenler de başka sorunlarla boğuşuyor. Özellikle büyükşehirlerde yaşam maliyeti, maaşlarının çok üzerinde. Bir öğretmenin ortalama maaşıyla barınma, ulaşım, temel ihtiyaçlar neredeyse imkânsız hale gelmiş durumda. Üstelik şiddete uğrayan, itibarsızlaştırılan öğretmen sayısı da her geçen gün artıyor.

Sosyal Haklar Nerede?

3600 ek gösterge vaadi yıllardır konuşuluyor. Ek ders ücretleri yetersiz, sözleşmeli ve ücretli öğretmenlerin sosyal güvenceleri hâlâ sınırlı. Öğretmenler, devletin sadece “eğitim personeli” değil; geleceğe yön veren temel unsuru. Ama bu değer, sadece yılda bir gün hatırlanıyor.

Eğitimde Nitelik Kaybı: Sistemsizlik

Eğitim sistemi sürekli değişiyor. Müfredatlar güncelleniyor ama öğretmenlerin görüşleri alınmadan. Öğretmenler, çocukların hem akademik hem psikolojik yükünü taşıyor ama destek mekanizmaları yetersiz. Rehberlik, ölçme-değerlendirme, sınıf yönetimi gibi alanlarda sürekli gelişim bekleniyor ama bu gelişimi sağlayacak altyapı verilmiyor.