İKİ YIL ARADAN SONRA, YİNE BERABERİZ…

Sizlerle beraber olmayı, hayatın notalarında gezmeyi çok özledim. 

Adına Covid 19 denen virüs hayatımıza girdi, girdiği gibi de, tüm dünyayı alt üst etti. Hayatımıza maske - mesafe - hijyen kelimeleri dahil oldu. Sosyal hayat tamamen bitti. Tüm çevremizle can cana değil, cam cama görüşür hale geldik. Yanımızdan geçene öcü gibi bakmaya başladık. Evlere yapışık bambaşka bir hayat tarzına geçtik. Gecemiz gündüzümüz birbirine karıştı.
Mutfakta hepimiz birer hamur açma ustası kesildik. Allahtan kilo almadan bu dönemi atlatabildim. 

Cümleten hasret kotamızı epey doldurduk. Annemle mecburen dört ay görüşemedik. Kızkardeşim ve ailesi Yunanistan’da yaşadığı için, tam 1.5 yıl sadece internet üzerinden hasret giderebildik. Keza dostlarımızla da öyle. Sanki evrende kim varsa  alacakaranlık kuşağına karışmıştık.

Hijyen takıntım sebebiyle, bir ara deliriyorum galiba dedim.  Resmen evin kapısında, özel solüsyonlarla leğende makarna paketi yıkarken buldum kendimi. Varın gerisini siz düşünün.

Şükür o günler yavaş yavaş geride kalıyor gibi, gibi… Kabustan uyanıyoruz. Ama tamamen sona ermesi için, az daha dişimizi sıkmamız gerekiyor.

Aşı konusuna pek girmeyeceğim, çünkü burada kafalar oldukça karışık. Elbette herkesin düşüncesine saygı duymalıyız. 

Yazımı bitirirken, iki sene boyunca sahada ter döken tüm sağlık çalışanlarına yürekten teşekkür etmek istiyorum. Günlerce uykusuz, canla başla, sevdiklerinden uzakta oradan oraya koşuşturdular ve maalesef fazlaca kayıp verdiler. Buradan hepsine sevgilerimi gönderiyorum. İyi ki varsınız.

Haftaya Çarşamba gününe kadar hoş kalın, hoşça kalın.

elvankaracay@gmail.com