Yine geldi çattı o günler... Annenize mikser alın, mutfak robotu alın, düdüklü tencere alın, kolye alın, pırlanta yüzük alın, kıyafet alın, alın, alın...
Ben bu günlere empati yoksunu, materyalist günler diye adlandırıyorum. Annesini trajik biçimde kaybetmiş öksüz çocuklar, cami avlusuna bırakılan, sıfatı sadece anne olan kadınlardan şiddet gören binlerce çocuk aklıma geliyor. Onların o boynu bükük, gözleri çakmak çakmak halleri gönlüme düşüyor. Ah ya anne olacakken apansız bebeğini kaybeden ve ömür boyu bunu yaşayamayacak anneler... Bu anlamlı günden bahsederken biliyorum biraz ensenizi karartttım ama, onların da burukluğunu hissetmenizi istedim.
Gelelim en başta yazdığım hediye kısmına... İmkanı gani olan çocuklar koşacak bir alışveriş merkezine seçecek janjanlı bir hediye, hoplaya zıplaya tutacaklar evlerinin yolunu... Ya imkanı olmayanlar, onlarda her sene olduğu gibi ne yapacaklarını şaşıracaklar...
Bu işte en büyük görev annelere düşüyor, lütfen o yüce annelik duygunuzla ısrarla evlatlarınıza bahçeden koparacakları bir tane papatyanın yeteceğini anlatın. Ya da o yumuk yumuk elleri ile hazırlayacakları kahvaltının paha biçilmez olduğunu söyleyin.
Çünkü can annelerimize bir gün değil, yılın 365 günü ne yapsak boş.
Maksat hatırlanmak olsun, gerisi hikaye...
•••••••••••••••••••
Sevgili evren sağlıklı, bereket bolluk içinde, hayırlı haberler alacağımız, pozitif, neşeli şarkılar söyleyeceğimiz, mucize kabilinden şeyler yaşayacağımız bir hafta olsun pls.
Perşembe gününe kadar hoş kalın, hoşça kalın.
elvankaracay@gmail.com